بافت فرسوده کرمان، به صورت حوزه های منفصل در کل گستره شهر پراکنده شده است و به لحاظ گونه شناسی در دو گونه بافت شهری و بافت های روستایی الحاق شده به شهر، قرار می گیرد.
بافت های فرسوده این شهر، دارای مشکلات کالبدی، زیر ساختی و اجتماعی هستند که کیفیت زندگی و منزلت اجتماعی این بافتها را به شدت کاهش داده است. منزلت اجتماعی پایین و کمبود زیرساخت های شهری در این بافتها منجر به عدم تمایل سکونت قشرهای متوسط و بالای اجتماعی در این بافتها شده است و علاوه بر آن برخی ساکنان قدیمی نیز که دارای توان اقتصادی بوده اند، این بافت ها را ترک نموده و در توسعه های جدید شهر ساکن شده اند. این در حالی است که بافت های مرکزی و میانی شهر، دارای ظرفیت های مناسب زمین بوده و دسترسی مناسب تری به مرکز شهر و کانون فعالیتهای شهری دارند. اما با وجود پتانسیل های توسعه درونزا، این شهر همچنان به گسترش بی رویه افقی خود ادامه داده که این امر، تهدیدی برای پایداری شهر محسوب می گردد. از این رو، بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده به همراه طراحی پروژه های محرک توسعه (پروژه های پیشگام توسعه) ، در جهت ارتقاء شاخص های پایداری توسعه شهری کرمان، نقش تعیین کننده ای دارد.
توسعه زیرساخت ها بویژه، اصلاح و بهبود وضعیت معابر و توسعه مراکز محلی و تأمین و توسعه خدمات محلی ، زمینه های نوسازی محلات فرسوده این شهر را فراهم می کند. از آنجا که در این بافت ها مشکل ریزدانگی مشهود نیست، نوسازی سلول به سلول در قالب سازمان فضایی پیشنهادی راهبرد اصلی توسعه آنها خواهد بود.
